روزی سقراط ، حکیم معروف یونانی، مردی را
دید که خیلی ناراحت و متاثراست. علت ناراحتیش را پرسید ،پاسخ داد:"در راه
که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم جواب نداد و با بی اعتنایی و
خودخواهی گذ شت و رفت و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم."
سقراط گفت:"چرا رنجیدی؟" مرد با تعجب گفت :"خب معلوم است، چنین رفتاری ناراحت کننده است."
سقراط پرسید:"اگر در راه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و از درد وبیماری به خود می پیچد، آیا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟"
مرد گفت:"مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم.آدم که از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود."
سقراط پرسید:"به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟"
مرد جواب داد:"احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم."
سقراط گفت:"همه ی این کارها را به
خاطر آن می کردی که او را بیمار می دانستی،آیا انسان تنها جسمش بیمار می
شود؟ و آیا کسی که رفتارش نادرست است،روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و
روانش سالم باشد،هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟ بیماری فکر و روان
نامش "غفلت" است و باید به جای دلخوری و رنجش ،نسبت به کسی که بدی می کند و
غافل است،دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند.
پس از دست هیچکس
دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هر
وقت کسی بدی می کند، در آن لحظه بیمار است.
[ بازدید : 101 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]
[ سه شنبه 8 مهر 1393 ] [ 22:03 ] [ محمد ]
[ ]
